Τι είναι η ρήξη μηνίσκου;

Οι μηνίσκοι, έχουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη φυσιολογική λειτουργία της άρθρωσης του γόνατος ο οποίος είναι να απορροφούν τους κραδασμούς, να προστατεύουν τους αρθρικούς χόνδρους από την τριβή, να ομαλοποιούν την κίνηση και να κατανέμουν ισότιμα τα φορτία.

Οι ρήξεις μπορεί να είναι είτε τραυματικές (μερικές ή ολικές), είτε εκφυλιστικές εξαιτίας της φυσιολογικής γήρανσης της άρθρωσης. Οποιαδήποτε δραστηριότητα αναγκάζει το γόνατο να περιστραφεί απότομα και δυνατά, μπορεί να προκαλέσει ρήξη μηνίσκου.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Τα συμπτώματα μιάς ρήξης του μηνίσκου χαρακτηρίζονται από πόνο στην έσω ή την έξω μεριά του γόνατος, τοπικό πρήξιμο  και ακαμψία που έχει σαν αποτέλεσμα η άρθρωση να «κλειδώσει» και ο ασθενής να μην μπορεί να ισιώσει πλήρως το γόνατό του. Η μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών μετά τη κάκωση είναι σε θέση να περπατήσει ή να συνεχίσει να αθλείται. 48 -72 ώρες μετά τον τραυματισμό το γόνατο γίνεται επώδυνο και πρησμένο.

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Για την απόφαση ενός ορθού θεραπευτικού σχήματος είναι απαραίτητη η εκτενής αξιολόγηση του ασθενούς.  Η αντιμετώπιση της ρήξης ενός μηνίσκου θα εξαρτηθεί από τον τύπο της ρήξης, το μέγεθος και την εντόπισή της. Το εξωτερικό 1/3 του μηνίσκου αιματώνεται επαρκώς και συχνά μία ρήξη σε αυτή τη περιοχή του μηνίσκου μπορεί να ιαθεί πλήρως συντηρητικά. Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση παίζει βασικό ρόλο για μία επιτυχημένη θεραπεία. Για την διαχείριση των συμπτωμάτων εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως TECAR , μέθοδος IASTM, Κρυοπρεσσοθεραπεία και Laser Υψηλής Ισχύος μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δωθεί στην ενδυνάμωση των μυών ομάδων της πάσχουσας περιοχής με την εφαρμογή ειδικού προγράμματος λειτουργικής αποκατάστασης για την αποφυγή μελλοντικών επανατραυματισμών.

Τι είναι η ρήξη χιαστών συνδέσμων;

Μία από τις συχνότερες κακώσεις του γόνατος είναι η κάκωση ή ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου. Η συγκεκριμένη ρήξη έχει συνδέσει το όνομά της με τους αθλητές υψηλών επιδόσεων, ως συνέπεια πτώσης από ύψος, απότομης αλλαγής κατεύθυνσης, ή άμεσης πλήξης του γόνατος. Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι μία από τις πιο σοβαρές και πιο συχνές κακώσεις στο γόνατο, με συχνά μεγάλη περίοδο αποθεραπείας. Στις μισές περίπου περιπτώσεις, ο τραυματισμός του προσθίου χιαστού συνοδεύεται από τραυματισμούς και άλλων δομών της άρθρωσης του γόνατος, όπως ο αρθρικός χόνδρος, οι μηνίσκοι και άλλοι σύνδεσμοι.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Κατά τον τραυματισμό του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου ο ασθενής συχνά αναφέρει ένα χαρακτηριστικό ήχος (κλίκ-κράκ) και ταυτόχρονο κλείδωμα ή απώλειας σταθερότητας του γονάτου. Άλλα τυπικά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Πόνο με έντονο οίδημα.
• Απώλεια του πλήρους εύρους κίνησης
• Πόνο-Ευαισθησία κατά μήκος της άρθρωσης του γόνατος
• Πόνο κατά τη βάδιση
• Αστάθεια στην άρθρωση του γονάτου

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Για την απόφαση ενός ορθού εξατομικευμένου θεραπευτικού σχήματος είναι απαραίτητη η εκτενής αξιολόγηση του τραυματισμού και η μελέτη των ατομικών αναγκών του ασθενούς. Οι νεότεροι αθλητές που εμπλέκονται σε αθλήματα αυξημένων απαιτήσεων συχνά χρειάζονται χειρουργική αντιμετώπιση για να επιστρέψουν με ασφάλεια στις αθλητικές τους δραστηριότητες. Οι λιγότερο ενεργοί, πιο μεγάλης ηλικίας ασθενείς μπορούν να επιστρέψουν σε λιγότερο απαιτητικό τρόπο καθημερινής διαβίωσης χωρίς χειρουργική αντιμετώπιση.

Η αποκατάσταση παίζει ένα σημαντικό ρόλο για την επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες, ανεξάρτητα από το εάν η θεραπεία είναι χειρουργική ή συντηρητική. Ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας θα βοηθήσει στην επανάκτηση της δύναμης, του εύρους κίνησης αλλά και της διαχείρισης των συμπτωμάτων. Εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως T.e.c.a.r. , μέθοδος IASTM και Laser Υψηλής Ισχύος μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην ενδυνάμωση των μυών ομάδων της πάσχουσας περιοχής με την εφαρμογή ειδικού προγράμματος λειτουργικής αποκατάστασης ούτως ώστε να αποφευχθούν πιθανές υποτροπές ή και μελλοντικοί επανατραυματισμοί.

Τι είναι το σύνδρομο επώδυνης κνήμης;

Το σύνδρομο επώδυνης κνήμης  είναι μια φλεγμονή των μυών των τενόντων της περιοχής της κνήμης, καθώς και του οστού της κνήμης. H επώδυνη κνήμη του δρομέα αποτελεί μια πάθηση που σχετίζεται με την εντατική άσκηση και άθληση. Εμφανίζεται στο έσω μέρος του οστού της κνήμης, καθ’όλο το μήκος της μετά από έντονη δραστηριότητα και ειδικότερα μετά από τρέξιμο. Οποιαδήποτε έντονη δραστηριότητα μπορεί να προκαλέσει πόνο ιδιαίτερα κατά την έναρξη της σωματικής δραστηριότητας.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Το σύνδρομο επώδυνης κνήμης σε παρουσιάζεται όταν οι μύες και το περιόστεο του οστού της κνήμης καταπονούνται μετά από έντονη και επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα. Κύριο σύμπτωμα είναι ο Οξύς πόνος με απότομη έναρξη ή με πιο ήπιο χαρακτήρα ο οποίος πορεί να εμφανίζεται κατά την διάρκεια της άσκησης και συχνά επιδεινώνεται με τη πίεση. Σε προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να παρατηρείται και ήπιο πρήξιμο στη συμπτωματική περιοχή. Εάν ο δρομέας αγνοήσει τα πρόωρα συμπτώματα, μπορεί να πονάει ακόμη και στην ξεκούραση. Γι’ αυτό η άμεση αναγνώριση των συμπτωμάτων από τον δρομέα, η έγκυρη διάγνωση και αντιμετώπιση της κατάστασης είναι κρίσιμες παράμετροι για την έκβαση στο συνολικό προπονητικό πρόγραμμα.

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Η αρχική αντιμετώπιση του συνδρόμου περιλαμβάνει αρκετές εβδομάδες ανάπαυσης. Αργότερα, οι τυπικές ασκήσεις που προκάλεσαν το πρόβλημα μπορούν να αντικατασταθούν με δραστηριότητες όπως η κολύμβηση και η ποδηλασία. Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση παίζει βασικό ρόλο για μία ολοκληρωμένη θεραπεία του συνδρόμου επώδυνης. Εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως θεραπεία TECAR, μέθοδος IASTM, κρυοπρεσοθεραπεία και Laser Υψηλής Ισχύος μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην διαχείριση των συμπτωμάτων.

Πριν την επιστροφή στην άσκηση, καλό είναι να έχουν περάσει τουλάχιστον 2 εβδομάδες χωρίς συμπτωματολογία και η ένταση της προπόνησης θα πρέπει να αυξάνεται σταδιακά. Ακολουθώντας τις οδηγίες που θα ορίσει ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να προληφθεί το σύνδρομο επώδυνης κνήμης. Η χρήση κατάλληλων αθλητικών υποδημάτων ειδικά σχεδιασμένων για συγκεκριμένα σπορ βοηθούν αποτελεσματικά στην σωστή κατανομή των φορτίων στο πέλμα και σε όλο το κάτω άκρο.

Τι είναι η ρήξη του τετρακεφάλου;

Ο τετρακέφαλος μυς είναι ο ισχυρότερος μύς του ανθρωπίνου σώματος και ξεκινάει απο την λεκάνη και μέσω της επιγονατίδας καταλήγει  στην κορυφή της κνήμης. Χωρίς τον τετρακέφαλο το γόνατο δεν θα μπορούσε να κάνει έκταση και ο μηρός δεν θα μπορούσε να κάνει κάμψη προς τη λεκάνη.

Το όνομά του οφείλεται σε τέσσερις μύες που σχηματίζουν το σύνολο του τετρακεφάλου: τον ορθό μηριαίο και τους έσω, μέσα και έξω πλατύ. Η μεγάλη του «αδυναμία» σχετίζεται με το  γεγονός ότι έρχεται σε επαφή με όλο το μηριαίο οστό, και συνεπώς είναι ευάλωτος σε δυνάμεις συμπίεσης. Μια ρήξη στον τετρακέφαλο συμβαίνει όταν μια μεγάλη δύναμη ασκείται στο γόνατο με το πόδι τεντωμένο και το γόνατο σε μερική κάμψη.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Όταν ο τένοντας του τετρακεφάλου τραυματιστεί υπάρχει συχνά αίσθηση έντονου πόνου τοπικά ενώ συχνά αναφέρεται και ο ήχος «κλίκ» που αισθάνεται ο ασθενής. Στις περισσότερες περιπτώσεις ακολουθούν ο πόνος και το οίδημα, και ο ασθενής αδυνατεί να εκτείνει το γόνατό του. Επιπρόσθετα συμπτώματα είναι:

• Δημιουργία κενού στο πάνω τμήμα της επιγονατίδας
• Μωλωπισμός
• Τοπική ευαισθησία
• Μετακίνηση της επιγονατίδας
• Αστάθεια του γονάτου και δυσκολία στην βάδηση

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Για την απόφαση ενός ορθού εξατομικευμένου θεραπευτικού σχήματος είναι απαραίτητη η εκτενής αξιολόγηση του τραυματισμού και η μελέτη των ατομικών αναγκών του ασθενούς. Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση παίζει βασικό ρόλο για μία επιτυχημένη θεραπεία. Για την διαχείριση του πόνου, του οιδήματος και την αύξηση της αιματικής κυκλοφορίας εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως TECAR , μέθοδος IASTM , Laser Υψηλής Ισχύος, ειδικές τεχνικές περίδεσης,καθώς και τεχνολογία διαλείπουσας συμπίεσης μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά. Στοχευμένη ενδυνάμωση των σταθεροποιητών μυών του γόνατος είναι βασική για την αντιμετώπιση της αστάθειας απο τα πρώτα στάδια της θεραπείας και είναι ένα βασικό κομμάτι πρόληψης υποτροπών και αντιμετώπισης της αστάθειας του γονάτου. 

Τι είναι το διάστρεμμα ποδοκνημικής;

Το διάστρεμμα της ποδοκνημικής αποτελεί τη συχνότερη αθλητική κάκωση. Συμβαίνει όταν η ποδοκνημική πιεστεί πέρα από τα φυσιολογικά όρια της κίνησης με συνέπεια τη διάταση ή ρήξη των συνδέσμων που σταθεροποιούν την άρθρωση. Οι τραυματισμοί υπτιασμού αντιπροσωπεύουν περίπου το 85% όλων των διαστρεμμάτων της ποδοκνημικής άρθρωσης με την συχνότητα εμφάνισης να είναι υψηλότερη στους αθλητικούς πληθυσμούς. Οι σύνδεσμοι της έξω επιφάνειας, είναι υπεύθυνοι για να ελέγχουν τις κινήσεις υπτιασμού και έσω στροφής και είναι τρεις: α) ο πρόσθιος αστραγαλοπερονιαίος, β) ο πτερνοπερονιαίος και γ) ο οπίσθιος αστραγαλοπερονιαίος σύνδεσμος. Οι σύνδεσμοι της έσω επιφανείας (δελτοειδής σύνδεσμος) μας απασχολούν λιγότερο γιατί τραυματίζονται σπανιότερα, σε κακώσεις πρηνισμού.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Τα συμπτώματα έχουν σχέση με το βαθμό διαστρέμματος που παρουσιάζει ο ασθενής. Τα διαστρέμματα κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες:

Στο διάστρεμμα 1ου βαθμού υπάρχει ήπια βλάβη λόγω διάτασης των συνδέσμων της άρθρωσης, με αποτέλεσμα ρήξη στο μικροσκοπικό και όχι στο μακροσκοπικό επίπεδο. Γενικά υπάρχει μικρού βαθμού οίδημα, με μικρή ή καθόλου διαταραχή στην λειτουργικότητα του σκέλους και χωρίς αστάθεια της άρθρωσης. Ο ασθενής δύναται να φορτίσει το σκέλος.

Στο διάστρεμμα 2ου βαθμού παρουσιάζεται ρήξη των ινών των συνδέσμων της άρθρωσης με εμφανές οίδημα της περιοχής, εκχύμωση , μετρίου βαθμού λειτουργική ανεπάρκεια και ελαφρά ως μετρίου βαθμού αστάθεια. Τυπικό σύμπτωμα θεωρείται η δυσκολία του ασθενούς να φορτίσει το σκέλος.

Στο διάστρεμμα 3ου βαθμού έχει προκληθεί πλήρης ρήξη  των συνδέσμων της άρθρωσης. Το οίδημα είναι εκτεταμένο και συμβαίνει άμεσα μετά τον τραυματισμό, υπάρχει εκχύμωση, ο ασθενής αδυνατεί να φορτίσει το σκέλος (χωρίς να αισθανθεί έντονο και οξύ πόνο) και υπάρχει μετρίου προς σοβαρού βαθμού αστάθεια της άρθρωσης.

Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Για την απόφαση ενός ορθού εξατομικευμένου θεραπευτικού σχήματος είναι απαραίτητη η εκτενής αξιολόγηση του τραυματισμού και η μελέτη των ατομικών αναγκών του ασθενούς. Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση παίζει βασικό ρόλο για μία επιτυχημένη θεραπεία. Για την διαχείριση του πόνου, του οιδήματος και την αύξηση της αιματικής κυκλοφορίας εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως TECAR , μέθοδος IASTM , Laser Υψηλής Ισχύος, ειδικές τεχνικές περίδεσης,καθώς και τεχνολογία διαλείπουσας συμπίεσης μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά.

Τι είναι η ”Ρήξη του στροφικού πετάλου”;

H ρήξη στροφικού πετάλου του ώμου ορίζεται ως η διακοπή της συνέχειας κάποιου ή κάποιων από τους τένοντες του ώμου και συμβαίνει μετά από κάποιον βίαιο τραυματισμό ή μετά από την συσσώρευση επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών. Επίσης σε περιπτώσεις που υπάρχει εκφύλιση των ιστών, μπορεί η ρήξη να συμβεί και με μικρότερης βίας τραυματισμό του ώμου.
Το στροφικό πέταλο του ώμου συνίσταται από τέσσερις τένοντες, με τους οποίους γίνεται η ανύψωση και οι στροφές (έσω και έξω) του άνω άκρου.

Οι τένοντες του στροφικού πετάλου είναι οι εξής:

• Υποπλάτιος
• Υπερακάνθιος
• Υπακάνθιος
• Ελάσσων στρογγυλός

Οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις πάνω από το οριζόντιο επίπεδο ή μακριά από το σώμα και ιδιαίτερα όταν μεταφέρεται βάρος είναι συχνά προδιαθεσικός παράγοντας . Ο τένοντας που υφίσταται συχνότερα ρήξεις είναι αυτός του υπερακανθίου μυός, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες ηλικίες, συνυπάρχουν ”μαζικές ρήξεις” σε πολλούς τένοντες μαζί.

Πόσο σοβαρός είναι ο τραυματισμός;

Υπάρχουν δύο είδη ρήξεων του στροφικού πετάλου του ώμου:

Μερικού πάχους ρήξη, η οποία αφορά μέρος της κατάφυσης του τένοντα στο βραχιόνιο οστό.
Ολικού πάχους ρήξη, η οποία αφορά πλήρη αποκόλληση των τενόντιων δεσμίδων από το βραχιόνιο οστό.

Ποιά είναι τα συμπτώματα του τραυματισμού;

Κατά την οξεία φάση, η ρήξη εμφανίζεται με άλγος που εντοπίζεται στον ώμο και συχνά αντανακλά και στην περιοχή τού βραχίονα. Ο πόνος ενδέχεται να υπάρχει κατά την ανάπαυση αλλά γίνεται περισσότερο αισθητός κατά την κίνηση του άνω άκρου, ιδιαίτερα κατά την απαγωγή και τις στροφικές κινήσεις του ώμου. Πολλές φορές ο πόνος είναι υψηλής έντασης και ο ασθενής δεν έχει τη δυνατότητα να σηκώσει το χέρι του πάνω από το επίπεδο του ώμου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι το νυχτερινό άλγος που ταλαιπωρεί τον ασθενή και τον ξυπνά αρκετές φορές.

Όταν μια ρήξη περάσει στην υποξεία φάση, μπορεί ο πόνος να υποχωρήσει ακόμη και τελείως. Αυτό που παραμένει είναι η αδυναμία του άκρου σε απαγωγή, η οποία μπορεί να μην γίνεται αντιληπτή αν οι απαιτήσιες του ασθενούς δεν είναι μεγάλες.

Κατά την χρόνια φάση η ύπαρξη πόνου εξαρτάται από την αντιρρόπηση του οργανισμού. Έτσι εάν το υγιές πέταλο καταφέρνει να εξισορροπήσει τη βλάβη και να ανταποκριθεί στις λειτουργικές απαιτήσεις του ασθενούς, ο πόνος μπορεί να εμφανίζεται σε μεγάλη προσπάθεια ή μετά από έντονη χρήση. Στις περιπτώσεις που δεν επιτυγχάνεται αντιρρόπηση, ο ασθενής πονάει έντονα ακόμη και σε απλές κινήσεις, τη νύχτα και ορισμένες φορές και σε ηρεμία. Σε αυτή την κατηγορία ασθενών αναπτύσσεται αρκετά συχνά συμφυτική θυλακίτιδα ή παγωμένος ώμος, μια κατάσταση που κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ταλαιπωρία του ασθενούς.

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τραυματισμού η συντηρητική θεραπεία είναι αποτελεσματική. Η προσέγγιση αυτής έγκειται στην αγνόηση της ανατομικής βλάβης, δίνοντας έμφαση στην μείωση των συμπτωμάτων του πόνου, της φλεγμονής και της λειτουργικής αποκατάστασης. 

Κατά την θεραπεία ο ασθενής συχνά ακολουθεί

• Φαρμακευτική αγωγή κατόπιν συνταγής ιατρού
• Τροποποίηση των καθημερινών αλλά και αθλητικών δραστηριότητας μέχρι να ελαττωθούν τα συμπτώματα.
• Ένταξη σε ειδικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας για την ενδυνάμωση των μυών του στροφικού πετάλου και τη λειτουργική αποκατάσταση.

Η χρήση κρυοπρεσσοθεραπείας σε συνδυασμό με θεραπεία στοχευμένων ραδιοσυχνοτήτων TECAR και αλλων εξειδικευμένων μεθόδων θεραπείας όπως IASTM και Kinesiotaping μπορεί να επιταχύνει τον χρόνο αποκατάστασης έως και 70% !

Τι είναι η θλάση των οπισθίων μηριαίων μυών;

Οι οπίσθιοι μηριαίοι μύες κάμπτουν το γόνατο και εκτείνουν το ισχίο. Δραστηριοποιούνται στο τρέξιμο, στα άλματα, σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και πολεμικές τέχνες κατά την διάρκεια λακτισμάτων . Όταν οι μύες αυτοί συσπώνται πολύ δυνατά ή απότομα τότε ασκούνται δυνάμεις κατά μήκος τους.

Όταν οι δυνάμεις αυτές ξεπερνούν την αντοχή τους τότε αυτοί τραυματίζονται. Αυτοί η κατάσταση είναι γνωστή σαν θλάση των οπισθίων μηριαίων μυών. 

Οι θλάσεις οπίσθιων μηριαίων ανάλογα με τη σοβαρότητα τους διακρίνονται σε τρεις βαθμούς:

• 1ου Βαθμού: Μικρής έντασης πόνος και μικρό οίδημα στην περιοχή. Δεν υπάρχει περιορισμός στην κίνηση και ο μυς διατηρεί τη λειτουργικότητα σε χαμηλής έντασης έργο.
• 2ου Βαθμού: Υπάρχει ρήξη μυϊκών ινών με έντονα τα στοιχεία της τοπικής φλεγμονής (θερμότητα, οίδημα, πόνος κατά την κίνηση).
• 3ου Βαθμού: Πλήρης ρήξη της μυοτενόντιας μοίρας του μυός με αδυναμία κίνησης, έντονο πόνο και εκτεταμένο αιμάτωμα (πολλές φορές υπάρχουν οδηγίες για χειρουργική αντιμετώπιση).

Ποιά είναι τα συμπτώματα;

Οι ασθενείς με θλάση στους οπίσθιους μηριαίους αισθάνονται έναν ξαφνικό, οξύ, αιχμηρό πόνο ή μια αίσθηση τραβήγματος στην οπίσθια επιφάνεια του μηρού κατά την δραστηριότητα η οποία προκάλεσε τον τραυματισμό. Σε θλάσεις πρώτου βαθμού υπάρχει δυνατότητα συνέχισης της δραστηριότητας χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις. Στο τέλος όμως της δραστηριότητας τα συμπτώματα θα επιδεινωθούν. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις (δευτέρου και τρίτου βαθμού) ο ασθενής αδυνατεί να συνεχίσει την δραστηριότητα και χρειάζεται βοήθεια για να αποσυρθεί από τον δραστηριότητα.

Οι ασθενείς με θλάση στους οπίσθιους μηριαίους βιώνουν πόνο κατά την διάρκεια δραστηριοτήτων οι οποίες φορτίζουν τους μυς αυτούς. Οι δραστηριότητες αυτές περιλαμβάνουν το περπάτημα ιδιαίτερα σε ανηφορικό έδαφος, κατεβαίνοντας ή ανεβαίνοντας σκάλες, το τρέξιμο, τα άλματα και το λάκτισμα. Επίσης συνηθισμένο είναι να υπάρχει πόνος και δυσκαμψία μετά από τις παραπάνω δραστηριότητες ή την επόμενη το πρωί. Τέλος στην περιοχή της θλάσης υπάρχει οίδημα, μυϊκός σπασμός, αδυναμία, ευαισθησία και μώλωπες.

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;

Οι περισσότερες περιπτώσεις ρήξεων 1ου & 2ου βαθμού αναρρώνουν πλήρως με συντηρητική αγωγή. Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση παίζει βασικό ρόλο για μία ολοκληρωμένη θεραπεία των θλάσεων των οπισθίων μηριαίων. Εξειδικευμένες θεραπευτικές μέθοδοι όπως θεραπεία TECAR, μέθοδος IASTM, κρυοπρεσοθεραπεία και Laser Υψηλής Ισχύος μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην διαχείριση των συμπτωμάτων. Η κατάλληλη αντιμετώπιση της θλάσης οπίσθιων μηριαίων μυών τις πρώτες ώρες μετά τον τραυματισμό έχει σημαντική επίδραση στην εξέλιξη της γρήγορης και σωστής αποκατάστασης της θλάσης. Με κατάλληλη θεραπεία οι ασθενείς με θλάση στους οπισθίους μηριαίους αναρρώνουν σε διάστημα μιας με τρεις βδομάδες (πρώτου η δευτέρου βαθμού). Σε περίπτωση σοβαρότερων θλάσεων (τρίτου βαθμού) η πλήρης αποκατάσταση διαρκεί 2-3 μήνες.

Τι είναι η ρήξη πλαγίου ωλενίου συνδέσμου;
Οι αντίχειρες είναι αυτοί που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα που έχουν χέρια. Αρκετοί, μάλιστα, επιστήμονες πιστεύουν ότι όταν κάποιος χάνει τον αντίχειρά του είναι σαν να χάνει τουλάχιστον τη μισή λειτουργικότητα του χεριού.  O “αντίχειρας του σκιέρ” πρόκειται για ένα τραυματισμό συνδεσμικών στοιχείων της μετακαρπιοφαλαγγικής άρθρωσης του αντίχειρα. Στο παρελθόν, ήταν συνήθης ως επαγγελματική κάκωση, λόγω χρόνιας διάτασης του συνδέσμου, η οποία είχε ως αποτέλεσμα αστάθεια της πρώτης μετακαρπιοφαλαγγικής άρθρωσης. Στις μέρες μας, προκαλείται τραυματικά με κάκωση στον πλάγιο ωλένιο σύνδεσμο κατά την βίαιη απαγωγή του αντίχειρα, η οποία συμβαίνει συχνότερα στο σκι και πιο σπάνια στους τερματοφύλακες.

Ποιά είναι τα συμπτώματα;
Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν λεπτά έως ώρες μετά την πτώση που προκάλεσε τον τραυματισμό:

• Πόνος και οίδημα της ωλένιας περιοχής της 1ης ΜΚΦ.
• Ανικανότητα ή αδυναμία πίεσης αντίχειρα και δείκτη
• Ευαισθησία στην αφή μεταξύ αντίχειρα και δείκτη
• Πόνος του αντίχειρα που αυξάνεται σε κινήσεις όλων των κατευθύνσεων
• Πόνος στον καρπό (ανακλαστικός από αντίχειρα)

Ποιά είναι η κατάλληλη θεραπεία;
Η θεραπεία καθορίζεται από τον τραυματισμό και από το επίπεδο δραστηριοτήτων του ασθενούς, αλλά σε γενικές γραμμές οι μερικές ρήξεις αντιμετωπίζονται συντηρητικά με ακινητοποίηση της άρθρωσης με άκαμπτο νάρθηκα για 2-4 εβδομάδες, και σταδιακή κινητοποίηση. Εξειδικευμένες τεχνικές για την μείωση του πόνου και του οιδήματος όπως kinesiotape, flossing, TECAR κ.α. μπορούν να επιταχύνουν τον χρόνο επούλωσης και αποκατάστασης σημαντικά.